Komende week is het twee maanden geleden dat ik afscheid nam van Gouda en uitgezonden werd naar Colombia. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren, dat Corine en ik samen knielden en omringd door onze supportgroep de zegen van God meekregen voor dit nieuwe avontuur. Uitgezonden vanuit het midden van de gemeente naar Colombia, om daar in de vanwege drugs beruchte stad Medellín te gaan werken aan een theologisch seminarie. Een groter contrast is haast niet denkbaar.

Zondag 28 augustus: geknield krijgen we zegen van God mee voor de nieuwe periode. Een kostbaar moment van afhankelijkheid van en bemoediging door God.

Nu wil ik zeker niet zeggen dat de stad Gouda geen problemen kent, zeker ook wel, maar in Colombia is alles meer uitvergroot. De armoede, het geweld, de corruptie, het wantrouwen zijn iets van elke dag. Wie je ook spreekt van de studenten of docenten, iemand in de winkel of in de taxi, ze zijn het er allemaal over eens dat het land voor hele grote uitdagingen staat. Dat bleek onlangs concreet, toen een groot deel van de taxichauffeurs staakten omdat een collega koelbloedig was vermoord. Nu zegt iedereen wel dat het Medellín van vandaag een stuk veiliger is dan 10 of 15 jaar geleden. Maar toch, het duurt wel even voordat je je in zo’n omgeving veilig voelt op straat of onderweg. Al met al een hele overgang van Gouda naar Medellín.

Nu moet ik toegeven dat veel van wat er in de stad gebeurt aan mij voorbijgaat. Ik woon in een van de 3 woonflats tegenover het terrein van het seminarie. Dat terrein ligt glooiend tegen een heuvel op zo’n 1600 meter hoogte. Toen het seminarie gebouwd werd, was het terrein omgeven door bomen en platteland, maar inmiddels is alles helemaal volgebouwd met huizen, winkeltjes en bochtige straten. Het is een echte volkswijk, waar mensen voor een deel op straat leven en waar de hele dag muziek is te horen. Naast mijn flat van 5 verdiepingen hoog, ligt een school. Elke morgen is het om rond 6.30 uur appel en hoor ik vele kinderstemmen. Mijn dag begint dus vroeg. De lessen die ik geef beginnen om 7 uur in de morgen en ik moet zeker 20 min van tevoren aanwezig zijn om alles klaar te zetten. Naast mijn laptop heb ik twee tv-schermen en een video-eenheid met elkaar te verbinden, want ik geef in een hybride vorm les. De helft van de studenten zit in de zaal, de andere helft logt in via zoom. Het is wat zoeken naar een goede dynamiek in de klas, maar al gaandeweg went het ook wel.

Op het terrein van het seminarie staat deze plattegrond. Hierop is goed te zien hoe groot het terrein van het seminarie is: gebouwen voor administratief personeel, klaslokalen, conferentiezaal en bibliotheek, huizen voor docenten, appartementen voor studenten en hun gezinnen. Links staan 3 flats, aan de overkant van de weg. Ik woon in de achterste van deze flats.

Het seminarie heeft zo’n 75 studenten die op de campus wonen, 140 studenten die online cursussen volgen en zo’n 2000 studenten in het extensiewerk, dwz. cursussen die vanuit het seminarie in en op verzoek van lokale gemeentes gegeven worden. Om de studenten op de campus wat beter te leren kennen, ga ik elke middag in de kantine lunchen. We eten warm, soep, rijst en vlees, en een beetje groenten. Steeds weer schuiven er anderen aan en hebben we leuke en mooie gesprekken met elkaar. Ik ben een van de weinige docenten die dit doen. Vermoedelijk omdat de meesten van hen hier met hun gezin zijn en daar voorrang aan geven.

Op dit moment geef ik twee cursussen: een virtuele cursus “Inleiding in het Oude Testament’ met 17 studenten, een cursus uit het eerste jaar van de opleiding. En een cursus met 14 studenten in de master, het hoogste niveau van het seminarie, die over de culturele achtergrond van het Oude Testament gaat. Het is met name deze laatste cursus die mijn week erg vol maakt. De cursus is hier niet eerder gegeven. En voor mij is het veel werk om dat ik gewoon veel moet lezen en studeren. Ik moet opnieuw ingroeien in het vakgebied van het Oude Testament en dat vergt veel tijd en energie. Tegelijk vind ik het ook geweldig mooi om elke dag met de Bijbel bezig te zijn en met de studenten te delen wat ik zelf ook weer geleerd en ontvangen heb. Het zijn de gesprekken in de klas en tijdens de koffie waar ik erg van geniet. Wat beweegt hen, hoe landen de lessen, wat zijn de uitdagingen die zij hebben, hoe kijken ze tegen de kerk aan, wat zouden ze later willen gaan doen, ect.. Gesprekstof te over.

Waar ik ook dankbaar voor ben, dat ik inmiddels heel wat ervaring heb opgedaan als predikant. Langs niet elke docent op het seminarie is predikant geweest. Het helpt mij enorm in de gesprekken en contacten met studenten, want zeker de studenten in de master, zijn vaak al predikant of werken in de kerk. Om die reden zocht het seminarie ook een docent die ook ervaring had als predikant. Ze willen namelijk ook investeren in een vorm van mentoraat voor predikanten die in hun eerste gemeente begonnen zijn. Ik ben blij dat ik in Nederland als mentor van beginnende predikanten ervaring heb opgedaan. Die komt hier goed van pas. De context en de uitdagingen zijn soms wel verschillen, maar wat het werk in de kerk betreft zijn er ook veel overeenkomsten.

Nu ik dit schrijf ben ik inmiddels ruim 4 weken in Colombia. Met het thuisfront heb ik regelmatig contact. Natuurlijk het is soms wel jammer dat je zo op afstand bent. Afgelopen vrijdag 21 okt ontving onze jongste dochter haar bachelor Geneeskunde. Via foto’s en video’s werd ik door het thuisfront op de hoogte gehouden, maar dan merk je dat je op afstand zit en bepaalde dingen van je gezin aan je voorbij moet laten gaan. Dat is prijs die het werken zo op afstand met zich meebrengt. Tegelijk zijn we ook dankbaar dat het goed gaat en we het volhouden. We merken daarin de lieve steun van mensen om ons heen en de kracht van het gebed. Dan realiseer je je weer opnieuw dat we dergelijke dingen alleen maar kunnen doen vanuit de kracht die God hiervoor geeft.

Terugkijkend naar onze uitzending, is het moment van knielen en de zegen meekrijgen veel meer dan een mooi symbolisch gebaar. We hebben samen dit nieuwe avontuur in Gods handen gelegd, in het vertrouwen dat Hij die roept getrouw is en het zal doen! Die belofte geldt voor hier en ook voor het thuisfront, ja voor iedereen die het met de beloften van God waagt.

Een hartelijke groet vanuit Medellín.

Wil je met mij danken voor: de fijne contacten met studenten en docenten, voor de lessen die goed gaan, voor bescherming, en de kracht die we van God ontvingen.

Wil je met mij bidden: voor een goede afronding van dit seizoen, voor het seminarie dat financiële middelen niet ontbreken om dit haar goed af te sluiten, voor de zegen van God over alles wat hier ten dienste van de kerk gebeurt.