In de gehoorzaamheid ligt zegen
Zondag 28 augustus 2022 was voor ons als gezin en voor mij persoonlijk een bijzondere en ook wel emotionele dag. In de morgendienst ging ik voor de laatste keer als wijkpredikant van de Sint Jansgemeente voor. Het was een bijzondere dienst, want naast mijn afscheid had ik ook het voorrecht om 9 kinderen en 1 volwassene te mogen dopen. De doop als zichtbaar teken van de trouw van God maakte het afscheid exra bijzonder. In de prediking stond Johannes 2 centraal, in het bijzonder de geschiedenis van de bruiloft te Kana. Dit bijbelgedeelte was al lang van te voren in mijn gedachten gekomen als onderwerp voor de afscheidsdienst. 
Als thema had ik gekozen ‘het advies van Maria’. Wat de moeder van Jezus tegen de dienaren zegt, als blijkt dat er geen wijn meer is, is een advies dat goud waard blijkt te zijn. ‘Wat Hij ook tegen u zal zeggen, doe het’. Met dat advies ben ik de preek geeindigd: cruciaal voor de toekomst van de kerk en voor ons als gelovigen is de gehoorzaamheid aan wat Jezus zegt en van ons vraagt. Luisteren naar wat Jezus als Heer van de kerk tegen ons zegt!
Roeping als vraag van Jezus
Misschien trof mij dit woord van Maria wel extra, omdat het zo ook bij ons is gegaan. De roeping om in Colombia te gaan werken – zo hebben we het althans verstaan – is een vraag van Jezus geweest: wil je Mij en Mijn kerk daar, die zo kwetsbaar is, in een land dat zo geteisterd is door armoede en geweld, met de gaven die Ik je gaf dienen? Die vraag is de afgelopen tijd sterk naar ons en naar mij toegekomen. Ben je bereid om Mij in Colombia te dienen? Dat betekende dat ik de Goudse gemeente zou moeten loslaten, zekerheden, een prachtige kerk, de gemeente, dingen die zo vertrouwd voor me zijn geworden, om een kerk en een seminarie te gaan dienen, in een ander continent, die klein en kwetsbaar zijn, met weinig financiële middelen, in een land met veel uitdagingen. Terugkijkend heb ik het best wonderlijk gevonden, dat in de afwegingen die je samen maakt, de balans doorsloeg naar Colombia en dat we daar beiden vrede mee hebben. In de vraag van de leiding van het seminarie ‘wil je ons helpen en ons team komen versterken’ hebben we de vraag van Jezus gehoord. En zo zetten we samen in vertrouwen deze stap.
Als bemoediging
Samen zetten we deze stap. Ik kan dit werk in Colombia echt niet doen zonder de steun en de toewijding van Corine. Vrijdag 23 september hoop ik voor 2 maanden naar Colombia te gaan. Ik heb er zin in en vind het soms ook wel een beetje spannend, dit nieuwe avontuur. Zeker ook als ik aan mijn vrouw Corine denk, die 2 maanden alleen achter blijft. Ik weet dat ze in goede Handen is, dat er naar haar wordt omgezien en dat voor ons gebeden wordt, toch zal het af en toe best lastig zijn als ik zover van haar, de kids en familie verwijderd ben.
Wat ons samen erg ontroerd heeft, is dat lang voor het afscheid, toen de gesprekken met de GZB en het seminarie in Colombia nog gaande waren, God op een hele wonderlijke manier ons heeft bemoedigd. Toen mijn vrouw aan het strand aan het wandelen was, op een plek waar we al jaren komen, zag ze – toen ze terug liep naar de parkeerplaats – dat iemand op de achterkant van een informatiebord een grote sticker had geplakt, met in het Spaans daarop de woorden ‘Bienvenidos a Colombia’ (welkom in Colombia).
Ook mij is iets dergelijks overkomen. Ik moest naar de GZB voor een oriënterend gesprek over het seminarie in de stad Medellín, Colombia. De A12 was afgesloten en ik besloot met de trein te gaan. In de trein van Utrecht naar de Driebergen, precies op de plek waar ik was gaan zitten, had iemand een pasje laten liggen. Ik dacht dat het een treinkaartje was, maar het bleek een identiteitskaart van iemand te zijn, die nog jaren geldig was. Vermoedelijk had de persoon het even nodig gehad en daarna per ongeluk laten liggen. Toen ik het pasje omdraaide, schoten de tranen in mijn ogen, want bij de geboorteplaats stond de naam van de stad waar het seminarie lag: Medellín. Hoe was dat nu mogelijk?
Nu kun je over zulke dingen best verschillend denken, maar we zagen daarin hoe God ons bemoedigde om wat vertrouwd is los te laten en ons een bevestiging gaf dat we op de ingeslagen weg verder mochten gaan. We zijn benieuwd welke dingen God voor ons in petto heeft, daar en hier.